Blauw

Blauw is een kleur waar ik niet veel mee heb. Het is naar mijn idee een vrij koele, saaie kleur. Ik laat me bij voorkeur omringen door groen, paars en rood. Prachtig. Wat kan ik van die kleuren genieten.
Vandaag staat in het teken van blauw. Geen ‘Blauw Gras’ zoals mijn laatste korte verhaal heet, geen blauwe lucht – toch ook wel een beetje – maar blauw haar. Dochterlief van vijftien is op zoek naar haar identiteit. Dat wij – lees: ouders – dit niet altijd toejuichen is niet belangrijk. Dit is haar fase. Een paar dagen geleden moest ik voor haar blauwe en paarse haarverf kopen, waarvan ik naïef dacht dat het om een paar plukjes haar zou gaan heb ik dit met veel plezier voor haar online besteld. Gisteren kwam het pakketje binnen en dochterlief was niet te houden.

‘Nee,’ zei vader bars. ‘Dat gebeurt niet, geen blauw haar.’
‘Ach, laat toch gaan,’ zei moeder sussend.
‘Ik wil het zo graag,’ zei enthousiaste dochter met de verfpot in haar hand.
Nee, vader was niet te vermurwen. Moeder zei tegen dochter: ‘Ik praat wel met hem, wacht het even af.’ Maar dochter kon niet wachten.
Moeder zag rond middernacht licht branden op de zolderkamer van dochter en keek om het hoekje van de deur. Middenin de kamer stond dochter met een felgele handdoek om haar hals en daarboven een blauwe smurrie in haar haar. Het was te laat….
Vader informeren was geen optie, want als ze nu zou moeten stoppen had ze een half hoofd met blauw haar. Dus moeder deed net alsof ze niets had gezien en ging heerlijk slapen.
Tot de volgende dag.

‘Aarrgghh,’ gilt het kleine broertje ’s morgens om zeven uur, terwijl er keuvelende geluidjes uit de slaapkamer van dreumeszusje komen. ‘Hahaha,’ lacht de andere kleine broer. Op de achtergrond een supervrolijke dochter te horen, die overduidelijk haar broertjes een bezoekje brengt. Terwijl ze ’s morgens normaalgesproken niet vooruit te branden is, lijkt ze vandaag het zonnetje in huis. Geen spoor van haar ochtendhumeur. Ik zie haar mijn slaapkamer binnenkomen en knipper een paar keer met mijn ogen. Haar donkerblonde haren hebben plaatsgemaakt voor de kleur blauw. Dochter is blij. En ik? Ik voel me trots, dat ze doet wat ze doet en is wie ze is. Zij kiest als onzeker, kwetsbaar meisje haar eigen pad en laat zich niet beïnvloeden door zoals het zou horen te zijn. Dat getuigt van moed, dat je doet wat goed voor jou is en je niet laat tegenhouden door de mening van anderen. Zij komt er wel, mijn lieve blauwharige dochter. De kleur blauw krijgt voor mij nu een hele andere betekenis. Koel en saai? Nee.

Vandaag staat blauw voor moed en lef.