Een ongeschreven vers jaar
Een ongeschreven jaar ligt voor mijn voeten. De blanco pagina’s schreeuwen om nieuwe regels, die samen een nieuw verhaal vormen. Mijn verhaal. Ik wacht verwachtingsvol af wat er op mijn pad komt in 2013. Een nieuw jaar geeft mij een gevoel van nieuwe kansen, een belofte en verwachtingen. Wat zal het mij brengen.
Allereerst de balans opmaken van 2012. Heb ik mijn dromen gekoesterd en nageleefd? Ben ik bewust en dankbaar geweest voor wat mij is gegeven en een goed mens geweest?
2012 is het jaar van Lotus; haar Z.I.Z.U. (ziekenhuis-in-ziekenhuis-uit) abonnement en haar ongelofelijke zijn. Het jaar van diploma halen, mijn passie voor schrijven, Schrijven In Hoorn, bijzondere ontmoetingen, nieuwe vrienden en afscheid nemen. Het jaar van Murphy, van emoties en vele huilbuien. Van huwelijkscrisis, balanceren, keuzes maken en van mezelf leren houden. Van afvallen, 12,5-jarig huwelijk, Toppers, Mijn Geheim, een doorstart met mijn bedrijf, twee zieke vaders en het zoeken naar het waarom. Op zoek naar mezelf.
Zal 2013 mij net zoveel brengen en leren als 2012? Zal ik mezelf vinden? Het kriebelt verwachtingsvol in me. Hoe zal het Lotus vergaan. Gaat ze verder in het laten verbazen? Ga ik opnieuw studeren? Zal het schrijven mij meer en meer in zijn greep krijgen? Hoe vergaat het mijn vaders? Wordt mijn bedrijf succesvol? Nieuwsgierige vragen waar ik 1 januari 2014 de antwoorden op weet.
Het jaar is goed begonnen. Aan het einde van 2012 zet Lotus haar eerste wankele stapjes in de grote wereld en wandelt zo 2013 in. Bij iedere stap zie je de twijfel in haar knietjes. Lukt het om nog een stap te zetten? Onze kleine meid wordt bejubeld, wat haar motiveert om door te gaan. Nog een keer zo’n wankel stapje en een grote grijns van oor tot oor. Ik voel me gelukkig. Ze komt er wel, stap voor stap en in haar eigen tempo. Wat doet ze het goed. Ik voel verwondering en intense liefde, voor dit kleine mini-mensje.
Een nieuw jaar betekent ook nieuwe TV programma’s. Zo word ik geconfronteerd met het programma Kleine mensjes, Grote zorgen. In de preview zie ik een baby’tje heel klein. Omwikkeld met een roze doek, infuus, zuurstofslangetjes en gespalkte armpjes. Het is of ik Lotus zie en voel een diep weggestopte emotie door mijn lichaam razen. Bam! Wat ga ik doen, kan ik de confrontatie aan en het programma volgen? Ik besluit het op te nemen en er over na te denken. Maar de gedachte maakt me week en neemt me mee terug in de tijd. Naar het meest bijzondere deel van mijn leven. De geboorte van Lotus, onze strijd als gezin en het staande houden in de rollercoaster. Mijn ogen worden vochtig en ik besef me dat het gevoel diep, heel diep zit. Op facebook lees ik de reacties van vrienden die het programma hebben gezien en ik krijg ik tranen in mijn ogen. Nee besluit ik; ik ga het voorlopig niet kijken. Het is te confronterend en te emotioneel.
Dan komt Lotus naar me toe, wankelend op haar kleine mollige beentjes. Slechts een paar pasjes, maar ze straalt. Ik neem haar in mijn armen, geef haar een kus op haar bolle wangetje en ben zo dankbaar dat ik anderhalf jaar geleden met Lotus heb mogen strijden. De handjes van Lotus om mij heen, halen mij uit mijn overpeinzing en nemen de onrust uit mijn lichaam weg. Terug in het nu. In het nieuwe jaar, met nieuwe kansen en beloftes. Het jaar 2013, welke ik liefdevol omarm.