Het pad

Ieder mens bewandelt een pad in zijn leven. Een pad dat je leert, inspireert, vreugde en verdriet geeft.
Soms is het pad glad, maar hobbels kom je zeker tegen. Dat merk ik ook in mijn schrijfproces. Het proces waarin ik mijn passie – schrijven ga ontwikkelen en herontdekken. De pieken kunnen hoog en de dalen heel laag zijn. Hoe ga je hier mee om? De positieve processen die zijn makkelijk, daar geniet je volop van. Van ieder klein ‘succesje’ groei je. Enthousiasme en gedrevenheid zijn positieve eigenschappen, maar kunnen je ook tegenwerken. Waardoor je soms je hoofd flink stoot. Dit maakt wankel en haalt je even uit evenwicht. Hoe ga je om met de negatieve processen die je tegenkomt tijdens je wandeling in het schrijfproces? Ik heb besloten om er van te leren, om dit om te buigen naar positiviteit. Steeds vaker lijkt me dat te lukken. Het maakt heel even kwetsbaar, maar daarna kom je er veel sterker uit. Gaat het mij dan eindelijk lukken om van dit kleine meisje dat in mij zit, naar een sterke volwassen vrouw te transformeren?
Zo gebeurde het mij, als een donderslag bij heldere hemel, dat ik in mijn mail citaten kreeg over dode vlinders aan het prikkeldraad. In eerste instantie trok ik mij dit intens aan, maar heb het heel verstandig bij de afzender gelaten. Het waarom van dit soort berichten is mij onduidelijk. Jaloezie? Of is het sadisme, dat je geniet van het kwetsen van je medemens? Ik vraag me dat heel even af. Niet meer dan een vluchtige gedachte, lost de nieuwsgierigheid naar dit fenomeen op in het luchtledige. Onbelangrijk. Naast alle lieve en positieve reacties hoort dit er waarschijnlijk bij. Een tegenhanger om je in balans te houden? Een kleine hobbel op mijn pad, die mij laat weten jezelf nooit te verloochenen. Het heeft mij geleerd om meer op mijn intuïtie en mezelf te vertrouwen. Zoals een goede vriendin me zei: ‘Blijf trouw aan jezelf’.
‘Schrijven is lijden’.

In mijn wandeling op schrijfgebied, heb ik vandaag de kennismakingsavond van de schrijfgroep die ik heb opgericht. Met meerdere schrijvers uit Hoorn, gaan we werken aan een verhalenbundel. Samen schrijven, inspireren en lanceren! Ik heb er zin in.
Met spanning ga ik de avond tegemoet. Zal ik mijn gedachten en ideeën goed kunnen verwoorden? Is aan alles gedacht? Met steun van mijn lieve vriendin Tanya moet het goed gaan. Zij gaat de PR voor het project verzorgen. Het geeft mij een gevoel van vertrouwen, dat zij deze avond mijn anker wil zijn. Een lieve vriendin, die me inspireert en voor me klaar staat.
Met kloppend hart en weke knieën ga ik de avond tegemoet. Wat zullen het voor mensen zijn? Zullen ze mij oké vinden? Kan ik dit eigenlijk wel? Waarom is onzekerheid zoveel malen sterker dan mijn passie en dromen. Ik spreek mezelf toe en ga ervoor.
Langzaam maar zeker komen de schrijvers binnendruppelen. Het is een gevarieerd gezelschap, met allen een duidelijke overeenkomst. Ze stralen positiviteit uit. De energie voel ik langzaam de zaal vullen en geeft mij een gevoel van dankbaarheid. Mensen kijken mij verwachtingsvol aan en dan moet het er toch echt van komen. Een welkomstwoordje. Mijn handen beginnen te zweten, mijn stem begint te haperen. Gesteund door Tanya aan mijn zijde, voel ik me steeds sterker worden. Voor mijn gevoel rafel ik mijn woordje af. ‘Wat een spreker is die vrouw, wat een spreker is die vrouw. T’is een vrouw die ouwehoeren kan’, zal men niet zo snel voor mij zingen. Maar ik heb het gedaan. De kop is er af.
De avond wordt gevuld met elkaar leren kennen, teksten die worden voorgelezen, feedback gegeven en gezelligheid. Het voelt goed. De groep voegt zich als een goedsluitende jas. Terug naar huis giert de adrenaline door mijn lijf. Het project is gestart! Ik heb er zin in.

‘Schrijven is lijden’, maar vanavond was een feestje.